Er stonden witte bekertjes voor me met dampende thee, genummerd van 1 tot en met 6. De twintig bekendste theesoorten moesten we blind kunnen herkennen. De missie: proef de thee en geef aan welke het is. Het doel: het diploma van jaar 1.
Hier hadden we een jaar naar toe gewerkt. Twee tafels verderop zat mijn theemaatje. Zij was veel fanatieker. Was zij net zo gespannen als ik? Ik verschoof de bekers op kleur thee. Had ik geleerd. Van licht naar donker proeven. Maar alles smaakte plots hetzelfde. Was dit nou een Dong Ding, Long Jing of toch een Keemun?
Teut van thee
Ik had me jaren geleden nog zó voorgenomen om nooit meer een examen te doen. Na dat examen marketingcommunicatie in die droevige sporthal in Nieuwegein, besloot ik dat ik daar te oud voor was. En toch zat ik hier, blind theesoorten te proeven. Gelukkig niet in een sporthal maar wel met dezelfde spanning.
Regelmatig proefde ik samen met mijn theemaatje thee, thee en thee. Liters thee proeven tot teadrunk aan toe. Ja, dat bestaat echt: dronken van thee. Dan drink je zoveel thee dat je je daadwerkelijk teut voelt. Een fijne manier van dronken zijn trouwens want de kater blijft uit. Het plassen niet. Als je eenmaal naar de wc gaat is er geen houden meer aan.
Theemaatje en ik maakten nauwgezet aantekeningen wat we proefden. Zo leer je smaken herkennen. Net als wijn leerden we. Wijndrinkers vonden we vooral mensen die raar praten. Sowieso alle mensen die serieus met eten en drinken bezig zijn praten raar. Een bittertje hier, een zoetje daar, afgelakt met huppelepup en een zweem van notenschilletje zo. Ga zo maar door. Maar wij zouden nooit zo leren proeven, laat staan zo over thee kunnen praten. Wat een rare onzin.
Zwarte thee of rode thee
Een van die 20 bekendste theeën is de Keemun, ook geschreven als Qimen of Qimen Hong Cha. Wat zoveel betekent als Qimen red tea. Want wat wij in Nederland zwarte thee noemen, heet in China rode thee. Wij kijken naar de kleur van de thee in het blikje, zij naar de kleur in het kopje.
Naast de smaakeigenschappen die we meekregen vanuit de lessen probeerden we zelf ook smaken te omschrijven. Het hielp mij in ieder geval om beter te onthouden welke thee wat was. En ja hoor, daar kwamen ze: de hazelnootschilletjes, de tuttifruttis en de zeepjes-van -vriendinnetje-van-vroeger-smaak.
Even terug naar die Keemun. Een mooie zwarte thee die ik echt heb leren waarderen door het proeven. Want zo spannend vond ik ‘m eigenlijk helemaal niet toen ik voor de eerste keer dronk. Fruitig ja, zoet ook, soepel in de mond. Maar hoe vaker ik ‘m proefde hoe lekkerder hij werd. Maar wat was nou dat herkenbare smaakje? Vers potloodslijpsel zoals dat in het lesmateriaal stond? Nooit slijpsel geproefd maar ik kon me er iets bij voorstellen. Dus slijpsel én iets anders. Na een jaar proeven kon ik het thuisbrengen: opblaaszwembandjes! Exact die geur die je ruikt als je plastic opblaasdingen uit de verpakking haalt.
Opblaasflamingo
Keemun heeft een relatief korte geschiedenis. In 1875 besloot een mislukte bureaucraat thee te gaan produceren. Hij leerde thee maken in Fujian, een van de bekendste theeprovincies van China. Daarna keerde hij terug naar Anhui, een andere theeprovincie, waar vooral groene thee werd gemaakt. Hij introduceerde er de zwarte thee die na jaren trial en error de Keemun werd zoals wij ‘m nu kennen. De geweldige smaak en het aroma en de juiste marketing zorgden ervoor dat de thee een hit werd in Engeland en de VS. In 1915 won de thee een prijs op de Panamese Wereldtentoonstelling.
Keemun is nog steeds een veelgebruikte theesoort die in veel blends is verwerkt. De herkenbare smaak proef je vooral als je alleen Keemun kiest, dus niet verwerkt in een blend. Zelfs bij de goedkopere kwaliteiten haal je de geur van de opblaasflamingo eruit.
Culinaire snobs
Mijn certificaat heb ik gehaald. Het sporthalexamen destijds ook. Ging bij 1 thee de mist in, daar baal ik nog steeds van. Wel het juiste land maar nét de verkeerde thee. Had het kunnen weten want een Japanse Sencha heeft geen ‘urksel’ op de bodem, Gyokuro wel. Dat je het even weet.
Inmiddels geven mijn theemaatje en ik schoorvoetend toe dat we ‘net zo’ zijn geworden als die ‘culinaire snobs’. We snuiven, slurpen en praten raar. Over urksel (bezinksel), schilletjes en zoetjes. Maar zo bescheiden als we zijn, alleen in bijzijn van andere teaheads.
Hardop bij gewone mensen? Nee, dat durven we (nog) niet.
In je Kop tea & food tips
Keemun is soepel, bloemig, zoet, kruidig, leer, chocola met hints van opblaasflamingo’s.
Zetadvies Keemun:
| Water*: 500 ml |
| Temperatuur: 90 - 100 graden |
| Thee: 6 gram |
| Trektijd: 2.5 minuten |
Een kwaliteitsthee kun je vaak nog een keer zetten. Verleng de trektijd bij de tweede keer zetten (infusie) met 30 seconden tot 1 minuut. Gebruik dezelfde hoeveelheid water als de eerste infusie.
*Gebruik voor deze mooie thee gefilterd water. Heb je geen filterkan, Spa blauw is ok.
Wanneer drink je Keemun?
Mijn persoonlijke advies: een lekkere thee om de ochtend mee te beginnen. Kan bij zoete en zoute dingen.
Het professionele advies: uitstekende thee bij ontbijt of brunch. Bij chocola of gerechten met aardse smaken zoals champignons.
Keemun is ook een uitstekende thee om ijsthee van te maken. Vul een schone fles met (gefilterd) water. Water hoef je niet te koken. Richtlijn: 15 gram thee voor 1 liter. Voeg thee bij het water en laat een nachtje staan in de koelkast. Evt. kun je er nog wat fruit bij doen zoals sinaasappel of mango. En klaar is Keemun!